Μια φορά κι ένα καιρό ζούσε ένας άνθρωπος,
που τον απασχολούσαν πολύ τα αινίγματα του κόσμου.
Πιο πολύ βασανιζόταν το μυαλό του
σαν προσπαθούσε να συλλάβει την προέλευση του κακού.
Δεν μπορούσε όμως να βρει απάντηση σ' αυτό.
Έλεγε μέσα του: ο κόσμος προέρχεται από το Θεό
και στο Θεό υπάρχει μόνο καλοσύνη.
Πώς γίνεται να βγαίνουν άνθρωποι κακοί απ' το καλό;
Συλλογιζόταν συνέχεια πάνω σ' αυτό, αλλά μάταια,
απάντηση στο ερώτημά του δεν μπόραγε να βρει.
Συνέβη κάποτε ο άνθρωπος αυτός
να συναντήσει στο δρόμο του ένα δέντρο,
που μίλαγε μ' ένα τσεκούρι.
Το τσεκούρι έλεγε στο δέντρο:
Μπορώ να κάνω κάτι, που εσύ δεν μπορείς.
Μπορώ να σε κόψω, εσύ όμως να με κόψεις δεν μπορείς.
Τότε το δέντρο είπε στο περήφανο τσεκούρι:
Το ξύλο από το οποίο είναι φτιαγμένο το χερούλι σου
το πήραν πέρσι από το σώμα μου.
Όταν ο άνθρωπος άκουσε αυτή τη συνομιλία
ξύπνησε μέσα στη ψυχή του μια σκέψη.
Δεν μπορούσε να την εκφράσει με λόγια,
αλλά του έδωσε απάντηση στο ερώτημά του:
πώς το κακό μπορεί να προκύψει απ' το καλό.
